Þetta er í fyrsta (og reyndar ábyggilega síðasta) skipti sem ég set inn eitthvað sem gæti flokkast sem sálmur. Mér hefur alltaf fundist haiku vera mjög áhugavert ljóðform og gerði nokkrar tilraunir til slíkrar ljóðagerðar fyrir nokkru. Hér er afraksturinn, ég tek fram að þetta eru tilraunir og ég veit ekkert hvort þetta er innihaldslega rétt eða ekki, bara nokkrar pælingar.
Bergmálar, ómar
Heyrist út í næsta dal
Getur ekki hætt
~~~
Myrkur úti, dimmt
Nóttin heltekur andann
Vill leika við mig.
~~~
Lítið grasstrá, grænt
fýkur mjúkt í vindinum
öruggt, fast í mold
~~~
Strýkur vanga minn
hönd nærgætinnar sálar.
Eignast mig í dag.
~~~
Ský á himni hátt
fullt af vatni og gasi,
hvað er þetta ást?
Já mín elsku Anna,
enginn skal þér banna
hækur svo að hanna;
huga þinn að kanna.
Þetta finnst mér afbragðs sálmur eða safn hæka. Ég veit að í stílnum er ráðlagt að forðast skáldamál og halda sig við bókstaflegar lýsingar, sem helst kalla fram skýrar myndir, enda fylgja hækum gjarnan myndir. Þó eru þessar reglur aðeins þarna til þess að miða við, ekki til að brjóta og skemma gæða myndir sem þú dregur svo skýrt fram í þessum línum.
Aftur ég tek ofan, enda hrifin af þessum stíl og vöknar um augu. Takk takk.
Já flott, fram að þessu höfðu allar þær hækur sem ég las hingað til innihaldið orðin hegri og reyrsefi...en þessi brýtur loks hina austurlensku gróðurfjötra af sér - sem er mjög ánægjulegt.