Mér finnst gott ađ maula ís,
mikiđ fínt og gaman.
Mamma er sko í mussu úr flís,
mikiđ er ţađ gaman.
Er annars ađ pćla í ţví hvort ţetta „sko“ eigi kannski ekkert heima ţarna. Ţađ er náttúrulega danska.
Sko til. ţetta góđa kvćđi er ţá fundiđ.
Ertu dauđur, elsku vin?
Ć, hvađ ţađ var gott.
Lokast ţá ţitt ljóta gin
og lćvíst hverfur glott.
Oní holu hnígur brátt
hrć ţitt, önd og sál.
Ég mun lyfta horni hátt
og hrópa glađur: Skál!
Heldur ţykir mér ótrúverđugt ţegar stjórnmálamenn tala fjálglega um alheimskreppu. Ţegar vetrarbrautin okkar skilađi 515 grilljón sjörnudúkarta methagnađi á síđasta ársfjórđungi (m.v. viđ međalár innan brautarinnar).
Nćr lagi vćri ađ tala um sólkerfiskreppu (jafnvel ţó rúm 70 ár séu í ađ Plútverjar skili nćstu ársskýrslu).
Seljabrytableikjuliđ
bođiđ mun mér vart í.
En hangiđ get ég heima viđ
og halt míns eigins partí.