Mér finnst gott ađ maula ís,
mikiđ fínt og gaman.
Mamma er sko í mussu úr flís,
mikiđ er ţađ gaman.
Er annars ađ pćla í ţví hvort ţetta „sko“ eigi kannski ekkert heima ţarna. Ţađ er náttúrulega danska.
Fari ţađ í hálfhoppandi heitasta helvíti. Á nú ađ klína manni blásaklausum á einhverja peningalufsu? Eina ferđina enn. Hvađ međ Hófí? Hvađ međ Megas? Hvađ međ Baldur fokking Tryggvason?!
Á feisbúkkiđ mćđurnar mćta
viđ misvitrum ummćlum bćta.
Deila og dađra
dissa hver ađra
og kommenta loks: sćta-sćta.
Vinur minn í frćđunum, stór og stćđilegur, afar fróđur og međ mikinn og einlćgan áhuga á hvers kyns afkimum mannlegrar hegđunar kom til mín mađ grátstafinn í kverkunum og sagđist ekki geta ţetta lengur. „Geta hvađ?“ spurđi ég sakleysislega ţó ég vissi fullvel ađ hann vćri ađ vísa til eldheitra ástaratlota sinna og feitlagna nćrsýna bókavarđarins međ uppsnúna efrivararskeggiđ í ónefndri matvöruverslun hér í bć...