Davíđ heitir einn, hinn úfni ás. Hann býr ţar er heitir Svörtuloft viđ Arnarhvál. Hann er fjárhirđir strangur og situr í hásćti sínu daga og nćtur ađ gćta auđćva ţjóđarinnar fyrir verđbólgu og spákaupmönnum. Hann er viđskotaillur, en orđsnjall og góđu skopskyni gćddur. En sú náttúra fylgir honum ađ aldrei lćkka vextir hans.

Ţiđ einföldu déskotans ömurđarflón
sem örvingluđ sitjiđ og stariđ
á glitskrúđugt úrkynjađ evróvisjón
uns allt ykkar skynbragđ er fariđ.

Líf mitt og allflestar hugsanir hafa
hernumiđ amasónvalkyrjur, lýbískar.
Skírlífur hápunktur guđanna gjafa
gljáfćgđar drápsvélar, langtífrá típískar.
Vökulum systrum, sem grćnklćddar gćta
Gaddafís, eldmóđur stöđugt í huga rís.
Ţeim skal ég feginn í myrkrinu mćta
og meydóma afplána glađur í tugavís.