Vinur minn í frćđunum, sem ég veit ađ er mikill tilraunamađur í svefnherberginu kom ađ máli viđ mig og sagđi farir sínar ekki sléttar. Svo virtist sem ungi, kynţokkafulli, sćnski norrćnufrćđingurinn sem hann hefur veriđ ađ hitt á laun í handritageymslunni hafđi ofbođiđ honum ţegar sá vildi ađ hann lćsi upp úr Konungsbók Eddukvćđa, međan á atlotunum stćđi. Já ţađ er vandlifađ í ţessum heimi.

Heyr á endemi! Ég er margbúinn ađ ţurfa ađ leiđrétta ţetta međ póstkassann. Bćđi Halldór OG Steinn sjálfur hafa stađfest ađ ég hafi ekkert haft međ ţetta ađ gera! Mun ég nú ekki eyđa frekari orđum í ţennan uppskrúfađa montpriksspássérandi vindbelg og benda ađ lokum á, til ađ gćta samrćmis, ađ sjálfum sér samkvćmur stafsetningardólgur hefđi vitaskuld skrifađ „abilsíniđ“ - svona í takt viđ ađra afbökunarsérvisku sína.

Ţegar ég var úngur, eđa ókei, ekki úngur - en ýngri, ţá heyrđi ég lag sem ég fékk samstundis á heilann. Ţetta lag var í senn mélódyskt, hrynhreint og grípandi. Töfrum líkast!

Ég heyrđi ţetta lag í útvarpinu í gćr og fékk ţađ á heilann um leiđ. Og núna hljómar stöđugt í höfđinu á mér:
Prinspóló - ţađernúmeirigćjinn ţessi Prinspóló;
hámar allan dćinnísig Prinspóló,
hvernig ţolir mćinnalltaf Prinspóló?
Mér er um og ó!