piss...
er nú mannskapurinn ađ vćta brók yfir einum vesćlum sunnlenskum skelfingarhnerra? Smárćđis bossadilli í fjallkonunni.
Ţađ sem ţessa ţjóđ vanhagar um eru hressileg móđuharđindi. Ţađ er alvöru stöff, eđa svo var hún móđir mín blessunin vön ađ segja.
Ég má til međ ađ minna lesendur míona á hina frábćru bók L.I. Reichenau; Neuland, Umrisse eines Weltildes. Ekki er nóg međ ađ höfundur tali um lífiđ sem hleđslu, líkt og ég - heldur rćđir hann mikiđ um grundvallarhugtök, sem ég hef nefnt lífaflsvćđi og lífstarfsíleiđslu - og svo auđvitađ sjálfsagt framhaldslíf á öđrum jarđstjörnum. Geggjuđ bók sem mađur leggur ekki frá sér.
Mikiđ lifandis ósköp er Reykjavíkin mín alltaf falleg. Vesturbćrinn ilmar. Perluna ber viđ himinn. Fuglar syngja. Ţađ er vor í lofti.
En mikiđ djöfulli sökkar Kópavogurinn...