Ţolađ gat breikiđ og bítboxiđ
ballett og annađ tađ
en djöfulsins andskotans dítoxiđ
– ég dreg mín mörk viđ ţađ.
Gat nú veriđ. Nú á aldeilis ađ fara ađ spara. Og hvar skyldi fyrst vera skoriđ niđur? Jú, mikiđ rétt. Ţađ er enn og aftur búiđ ađ fresta byggingu stjörnusambandsstöđvar á Eyrarfjalli. Svei mér ţá. Ţetta pakk á hreinlega ekki skiliđ ađ uppgötva líf á öđrum lífsstjörnum.
„Er ţetta veđur ekki ósúmm,“ spurđi táningsdrengur mig í biđskýlinu í morgun. „Ósúmm?!,“ hváđi ég í forundran. „Hvađa fjandans orđskrípi er ţađ ónytjungurinn ţinn? Kanntu ekki ađ mćla á íslenska tungu? Er ćska ţessa lands orđin fullkomlega gegnsýrđ af amerískum slettum og nauđgun íslenskunnar? Kanntu ekki ađ tala? Varstu kannski ađ horfa á RÚV apakötturinn ţinn? OFSÚMM áttu ađ segja drengstauli.“
Hann starđi á mig tómum augum og sparkađi í sköflunginn á mér.