Mikið er nú rokið í henni Reykjavík alltaf velkomið og indælt.
Annað en skítablásturinn í Kópavoginum, fimbulgarrinn í Mosó eða andfúlt fjúkið úti á Nesi.
Nú er mér nóg boðið. Ég sem ekki kvæði um svo mikið sem örkumlaðan ánamaðk fyrr en þessi nýjasti öreigaskattur verður borinn öfugur til baka.
Maður fer ekki að geta leyft sér annað en bótalím og kannski smá Crystal Meth á sunnudögum með þessu áframhaldi.
Þvílíkur plebba- og molbúaháttur alltaf hreint. Nú á skyndilega að fara að spara og skera niður hljófærakostnað við frumflutning á nýju sinfóníunni minni, Hæni.
Hvernig dirfast þessir aumu peningamenn að stinga upp á slíkum helgispjöllum? Þegar ég segi að eitthvað skuli leikið á 20 tundurdufl, uppstoppaðan pandabjörn og hljómandi flugmóðurskip – þá er það bara þannig!