Ég horfði á afar fróðlegan þátt í norska ríkissjónvarpinu í fyrrakvöld um samanburðarrannsóknir á hripseiglu nælonregnhlífa. Stórkostleg norsk dagskrárgerð á heimsmælikvarða. AFHVERJU ERU EKKI SVONA ÞÆTTIR Á DAGSKRÁ RÚV? Hvurslags mannhatur er það eiginlega sem viðgengst hjá hinum háu herrum í Efstaleitinu? Á sama tíma var sýnd ömurleg áróðursmynd um brosmildi japanskra höfrunga sem skildi ekkert eftir sig nema hungurtilfinningu. Ég fór beinustu leið í 10-11 og keypti mér hrefnukjöt sem ég át hrátt og skolaði niður með G-mjólk.

Yfir liggur uggur
ærinn landi vandi
Trump er himpið tregra
tálsýn hinna frjálsu.
Loksins lausir kosið
lúðasnúðar ríkja
minnis hafa mennska
mandarínu Banda.

[Uggur liggur yfir landi hinna frjálsu. Himpið Trump, tálsýn tregra, er ærinn vandi. Loksins hafa minnislausir lúðasnúðar Bandaríkja kosið mennska mandarínu.]

Kanntu brauð að baka?
Já það Kanye.
Svo úr því verði kaka?
Já það Kanye.
Ertu alveg viss um?
Já það er ég.
Eða ertu Kardashian að gabba mig?

Almennt finnst mér að miðlar og aðrir þeir sem náð hafa tökum á gerkosmískum tengipunktum ættu að standa saman. Ég held til að mynda að með atfylgi allra þessara 365 miðla sem engum gera gagn í dag ættum við að ná góðu og stöðugu sambandi við aðrar lífstjörnur. Á móti gætu þeir endurheimt talsvert af dýrmætum áskrifendum sem hafa yfirgefið þetta tilverustig.

Jæja, þetta er orðið gott.

Nú fer ég og skrái mig á Snapptjatt og Tinder og Twitter og allt þetta sjitt. Þið getið bara fylgt mér þar.

Þá er hægt að loka þessum kirkjum öllum og breyta þeim í hótel.

Jæja. Loksins get ég sagt það.

Pabbi, þú ert íhaldssamur, fljótfær og sjálfhverfur karlrembufauskur.

P.S. Ég er fluttur til mömmu.

Ellegar: „Blómstrandi BDSM dagar á Akureyri: Allt á að kveljast!

Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver laumast inn
með útbúnaðinn sinn,
og veit, að það er konan,
sem kitlar „ofninn“ minn,
sem inn með tösku fer
að tánum fjöður ber
— og iljunum á mér.
Hugar svo að hnútunum
og herðir þar og hér.

Ég veit að hún á slæður
og sleipiefnagnótt
— ég slepp víst ekki í nótt.
Hendur hennar víðförlar
hár mín reisa skjótt.
Hún fer að engu óð
er öðru hverju góð
og vinnur verk sín hljóð.
Á meðan sem ég öskrandi
öll mín bundnu ljóð.

Ég veit að þessi lafði
með lostaböndin öll
er lygilega snjöll,
og launin, sem hún fær,
eru látlaus frygðarköll.
En útundan er sá,
sem aðra lætur smá
fullnægingu fá.
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.

Þú hefur mér fjölmarga fró sent
og fegurðinn streymir frá þér.
En þetta einasta prósent;
— ertu að fokka í mér?

Tunguna má teygja að vild,
troðenni sem allra víðast.
Hún er fögur, hún er snilld
— hún er vöðvi, fyrst og síðast.

Það var mikið. Þetta er nákvæmlega það sem ég er búinn að reyna að fá pabba til að innleiða í ég veit ekki hvað langan tíma. Fyrirgefning syndanna verður svo langtum, langtum skilvirkari þegar rafræm skilríki komast í notkun. Verstur andskotin samt að ég fékk enga leiðréttingu frekar en fyrri daginn.

Tálgað hef ég innan úr mér
allt sem máli skiptir.
Einkum það sem anda lyftir.
Eftir standa eyðimerkur
yfirgefins huga.
En það verður víst að duga.

Þar sem háir hælar
hálfan salinn fylla,
drósir börmum dilla
dúa leðurstólar
árla fyrir óttu
enn um miðja nóttu
mærin góða mer
mig í faðmi sér…

Ókei. Sá næsti sem segir eitthvað hnyttið um krossfitt við mig í dag þarf að hafa ansi mikið fyrir himnaríkisvistinni.