...er nú vinur Konráð Gíslason, Tómas Sæmundsson og 1 aðrir.

Sáuð þið hana systur mína?
sú var orðin helst til full.
Kokhraust innbyrti áfengt sull;
loks fór hún glaseygð að gráta og hrína.

Af henni ganga ýmsar sögur;
oft hún lyftir sér á kreik
ítrekað fer hún í flennisleik
– sjón sem að seint þykir fögur.

Næfurþunn á nýjum degi
– með nýælt gallið út á kinn –
eigrar hún uns unnustinn
finnur hana á förnum vegi.

Svei mér þá. Nú er eitthvert auglýsingaviðrinið búið að dubba upp einhvern þunnhærðan smjörspikaðan skeggapa í minni mynd á heilli opnu í Fréttablaðinu. Til að auglýsa einhverjar ekkisens kaffivéla- og stofublómatryggingar! Þessu uppstrílaða greppitrýni fylgir svo einkar ósmekklegr tilvísun í það þegar ég hrundi blekhellaður niður tröppurnar úti í Köben forðum.

Hvað næst? Á að birta heilsíðumynd af því þegar við Nonni Sig fengum sífilisið?

Lætur af störfum Helgi Hó
horfinn með skjöld sinn af sviði.
Kúra fær loks í kyrrð og ró
– ef Krosslafur sér hann í friði.

Eiður, lukkan er með þér
hún aldrei virðist bila.
Það munar um, ef maður fer
til Mónakó – að spila.

Nú er ekki svefnfriður á bekknum mínum fyrir einhverju ísklísturðu úthverfakítti í örvæntingarfullri leit að menningu.

Hvað er það við orðið „nótt“ sem fólk skilur ekki?

Ég samdi minn fyrsta dægurlagatexta í dag. Hann heitir Saman hér á ný og er í svokölluðum neó-Selfossstíl:

Sitjum hér þú og ég
alltaf hér enn á ný.
Förum saman út í geim
förum saman hér á ný.

Ekki fara frá mér hér
alltaf vera hér hjá mér.
Svífum saman þú og ég
saman hér, við á ný.

Nú er mér nóg boðið. Ég sem ekki kvæði um svo mikið sem örkumlaðan ánamaðk fyrr en þessi nýjasti öreigaskattur verður borinn öfugur til baka.

Maður fer ekki að geta leyft sér annað en bótalím og kannski smá Crystal Meth á sunnudögum með þessu áframhaldi.

Aumingjans þjóðin mín, öll í hnút
eygir loksins von.
Jóhanna skuld okkar jafnar út
í Júróvisíon.

Liggi manni lífið á
að láta skoðun fjúka
í náðhús þings og þjóðar má
þræll í leyni kúka.

Jæja, þá er kjepz kominn í sparigallann. Nýstrokinn og sætur. Mættur til Eskifjarðar. Svo er bara að drífa sig niður á höfn og brosa sínu blíðasta.

Það er ekki á hverjum degi sem jólasveinninn kemur að landi hér á skerinu.

Skrambinn. Nú man ég ekki fyrir mitt litla líf á hvorum landsfundinum ég klæddi mig úr fötunum, stríkaði gegnum salinn og út á götu.

Andskotans absint.

Helvítisfokkingfokk. Gleymdi enn og aftur að sækja um þessi bévítans listamannalaun. Eina huggunin að losna við niðurlæginguna sem fylgir því að fá þau.