feysknir, aldnir búkar hlaðnir mör.
Af visnum limum flögur húðar hrjóta
heitum þveita straum á sinni för.
Lötra milli bakka, brautir þvera
bleikt af klóri, líkþyrnd hrukkudýr.
Verst er augum þó að þurfa bera
þau í sturtu, flekkótt, blaut og rýr.
Hljómsveitin fannst honum óvenju slöpp.
Skimar og gónir sem úlfur á egg
að einhverju kvenslags að taka á löpp.
Að þetta grey skyldi álpast á legg,
agndofa spyr ég mig, rök eru knöpp.
Allt sem hann hefur er húfa og skegg
– við Hörpu loks króknar með fingur við öpp.
gæðablóð nú þekur elsku drenginn.
Traustur vinur horfinn hugskotssjónum
– minn hugur er hjá vígaamasónum.
hernumið amasónvalkyrjur, lýbískar.
Skírlífur hápunktur guðanna gjafa
gljáfægðar drápsvélar, langtífrá típískar.
Vökulum systrum, sem grænklæddar gæta
Gaddafís, eldmóður stöðugt í huga rís.
Þeim skal ég feginn í myrkrinu mæta
og meydóma afplána glaður í tugavís.
saddur veraldardaga.
Framar hann hvorki stingur né stuðar
– stýfð er geitungasaga.
sem laðar til þín gírug fórnarlömb.
Þér dreyrsultaðri í glenntan kjaft minn kasta
og kýli bleiktum rjóma þanda vömb.
Hann leit á mig með meðaumkvun í svip og spurði hvort við vildum nú ekki halda einhverju smáræði eftir fyrir okkur sjálf.
og gylli í einhliða margarínbaði.
Meymjúkum ostsneiðum legg þig af list
löðraðar dreyrrauðu rifsmarmelaði.
hjartkremjandi synd
– en núna á ég allavega
eina Smáralind.
Þú heilsunnar vonbjarta gjóska.
Samofin mjallhvítri mjólk
og mulningi hrímkaldra klaka.
Ó freyðandi fylling!
þú fjölbragða uppfylling óska.
Seðjandi seytlar um kverk
og sendir mig kíló til baka.
er brennir burt höfgina, svefndrukknum færir mér þrótt.
Fyrst lifna þá ylvolgum kaleiknum held milli handa.
Þú heldur mér bragðblakkri greip þinni í, fram á nótt.
enga fá þeir rjúpu.
Lóan er í hörkum hey
– hún er góð í súpu.
Fokk, skráningu í músíktilraunir lýkur á morgun. Ég verð að gera upp við mig hvort ég keppi með 200 jómfrúa öskurkórnum (sem Icescream) eða sóló á hakkavél og kind (sem DJ Hakkalainen).
Fór með hundinn út að skíta, mér og honum til heilsubótar. Varð litið upp (þó það sé nú hálfgildings tabú þessa dagana).
Og vitiði hvað? – Ég fer ekki ofan af því: Helvíti væri nú hægt að fá fínan pening fyrir þessi norðurljós okkar.
Þegar ég var úngur, eða ókei, ekki úngur - en ýngri, þá heyrði ég lag sem ég fékk samstundis á heilann. Þetta lag var í senn mélódyskt, hrynhreint og grípandi. Töfrum líkast!
Ég heyrði þetta lag í útvarpinu í gær og fékk það á heilann um leið. Og núna hljómar stöðugt í höfðinu á mér:
Prinspóló - þaðernúmeirigæjinn þessi Prinspóló;
hámar allan dæinnísig Prinspóló,
hvernig þolir mæinnalltaf Prinspóló?
Mér er um og ó!