Hljómsveitin fannst honum óvenju slöpp.
Skimar og gónir sem úlfur á egg
ađ einhverju kvenslags ađ taka á löpp.
Ađ ţetta grey skyldi álpast á legg,
agndofa spyr ég mig, rök eru knöpp.
Allt sem hann hefur er húfa og skegg
– viđ Hörpu loks króknar međ fingur viđ öpp.
gćđablóđ nú ţekur elsku drenginn.
Traustur vinur horfinn hugskotssjónum
– minn hugur er hjá vígaamasónum.
hernumiđ amasónvalkyrjur, lýbískar.
Skírlífur hápunktur guđanna gjafa
gljáfćgđar drápsvélar, langtífrá típískar.
Vökulum systrum, sem grćnklćddar gćta
Gaddafís, eldmóđur stöđugt í huga rís.
Ţeim skal ég feginn í myrkrinu mćta
og meydóma afplána glađur í tugavís.
saddur veraldardaga.
Framar hann hvorki stingur né stuđar
– stýfđ er geitungasaga.
sem lađar til ţín gírug fórnarlömb.
Ţér dreyrsultađri í glenntan kjaft minn kasta
og kýli bleiktum rjóma ţanda vömb.
feysknir, aldnir búkar hlađnir mör.
Af visnum limum flögur húđar hrjóta
heitum ţveita straum á sinni för.
Lötra milli bakka, brautir ţvera
bleikt af klóri, líkţyrnd hrukkudýr.
Verst er augum ţó ađ ţurfa bera
ţau í sturtu, flekkótt, blaut og rýr.
Hann leit á mig međ međaumkvun í svip og spurđi hvort viđ vildum nú ekki halda einhverju smárćđi eftir fyrir okkur sjálf.
og gylli í einhliđa margarínbađi.
Meymjúkum ostsneiđum legg ţig af list
löđrađar dreyrrauđu rifsmarmelađi.
hjartkremjandi synd
– en núna á ég allavega
eina Smáralind.
Ţú heilsunnar vonbjarta gjóska.
Samofin mjallhvítri mjólk
og mulningi hrímkaldra klaka.
Ó freyđandi fylling!
ţú fjölbragđa uppfylling óska.
Seđjandi seytlar um kverk
og sendir mig kíló til baka.
er brennir burt höfgina, svefndrukknum fćrir mér ţrótt.
Fyrst lifna ţá ylvolgum kaleiknum held milli handa.
Ţú heldur mér bragđblakkri greip ţinni í, fram á nótt.
enga fá ţeir rjúpu.
Lóan er í hörkum hey
– hún er góđ í súpu.
Ótrúlegt ađ menn skuli enn fyllast hugarćsingi ţegar minnst er á apakenningu Darwins, en hún á rćtur allt aftur til daga Anaxímanders, hins gríska. Og enn ótrúlegra raunar ađ menn skuli ekki veita meiri eftirtekt kenningu Pýţagorasar í Filosofúmenu um ađ sálir dýranna komi frá stjörnunum. En menn hverfa tćpast svo glatt frá heilstefnunni.
Óskaplega getur fólk fjargviđrast yfir smámunum. Nú halda sjálfskipađir predikarar hvorki frođu né vatni yfir litlu bókinni ljótu um léttklćddu blökkusnáđana seinheppnu.
Hvađ nćst? Ćtla íturvaxnir albínóar ađ láta banna Moby Dick?
Kallinn skellti sér á fundinn í Iđnói áđan. Ţar var pú og kurr og fuss og svei.
Og hiti í mannskapnum. Hvussu leingi hef ég ekki beđiđ eftir ţví ađ hitastig Íslendínga fćri upp fyrir frostmörk á honum selsíussi.
Hvílík dýrđarinnar dásemdarstund. Ég fór barasta ađ skjćla.