Í búningsklefans bađherbergi
býđur mér viđ flestu.
Ţar gólfiđ hári, húđ og mergi
huliđ er ađ mestu.
Yfir landiđ leggur daun
af langvinnri heimsins magapínu.
Hann skammtar okkur ofurlaun
af ómćldu vanţakklćti sínu.
Sko til, er ekki blessuđ sólin farin ađ skína á Reykjavíkina mína. Allt hún elskar ljúfust stjarna. Gleđi barna. Angan Vesturbćjar. En mikiđ lifandis, skelfing vona ég ađ helvítis Garđabćinn rigni niđur í sumar...