Svei. Nú get ég ómögulega gert upp viđ mig hvort ég á ađ skrifa „Nópelsverđlaunapéníngur“ eđa „Nópellsverđlaunapéníngur“.
„Er ţetta veđur ekki ósúmm,“ spurđi táningsdrengur mig í biđskýlinu í morgun. „Ósúmm?!,“ hváđi ég í forundran. „Hvađa fjandans orđskrípi er ţađ ónytjungurinn ţinn? Kanntu ekki ađ mćla á íslenska tungu? Er ćska ţessa lands orđin fullkomlega gegnsýrđ af amerískum slettum og nauđgun íslenskunnar? Kanntu ekki ađ tala? Varstu kannski ađ horfa á RÚV apakötturinn ţinn? OFSÚMM áttu ađ segja drengstauli.“
Hann starđi á mig tómum augum og sparkađi í sköflunginn á mér.
Á feisbúkkiđ mćđurnar mćta
viđ misvitrum ummćlum bćta.
Deila og dađra
dissa hver ađra
og kommenta loks: sćta-sćta.