Vér mótmćlum, allir sem einn
órétti, spillingu, valdi.
Hér kvenmađur nćst ekki neinn
nema gegn ást, eđur gjaldi.

Helvítisfokkingfokk. Gleymdi enn og aftur ađ sćkja um ţessi bévítans listamannalaun. Eina huggunin ađ losna viđ niđurlćginguna sem fylgir ţví ađ fá ţau.

Vér auđmenn á svakalegt svall fórum,
ţar svignuđu borđ undan hnallţórum.
Ţar menn höfđu mćtur
og misjafnar gćtur
á auđveldum íslenskum karlhórum.

Hćgri, vinstri, vestur, austur
vetur, sumar, upp og niđur
Ef ég vćri ungur, hraustur
ég allt ţađ klćddí tjörog fiđur.

Bjartur dagur(,) bónda rís
bíđa kvenna störfin ţung;
ađ grípa flís á feitum sauđ
og fitla ögn viđ súran pung

Búiđ ađ hćkka kardemommudropana! Og ţađ rétt fyrir helgi!

Svona fer mađur ekki međ ţjóđskáld!

Kreppan holdgervist
í öskrum alţýđunnar
á bađvoginni.

Af hverju ţarf nú endilega ađ klína ţessum bannsetta degi íslenskrar tungu upp á afmćliđ mitt? Geta ţeir ekki níđst á einhverju öđru ţjóđskáldi međ ţessari plebbalegu ţjóđrembu sinni?

Ég hef raunar ákveđnar hugmyndir um ţađ hvert ţeir geta trođiđ ţessari tungu sinni. En ég er of kurteist til ađ orđa ţađ á internetinu.

Fjćr er nú fornri
frćgđ sinni
ţjóđ í djúpri dellu;
ólánsmistur
auđs og fjárglćfra
sveipar Svörtuloft.

Fráleitt axlar ábyrgđ
eigin klúđurs
ráđţrota ráđherrafans;
en öll ţeirra óráđ
fćr alţjóđ
um eilífđ upp borgađ.

Landsins orđstír óđum deyr
ástandiđ er skósvart.
Hnípinn muldrar greyiđ Geir
– ţađ gerđist bara óvart.

Jćja, ţá er líka búiđ ađ taka af manni amfetamíniđ.

Hvađ verđur ţađ nćst? Brennivíniđ? Kardemommudroparnir? Heita vatniđ?

Gráta nú gammar
glófjađrir horfnar
ţung falla él til jarđar.
Heillum er horfin
hugsýn fögur
skilja ađ skiptum brćđur

Fokk minn einasti hvađ ég ćtla ađ hrynja í ţađ í kvöld.