valdsins herrar dissa.
Skyldu opnast eyru ţeim
ef í ţau ég pissa?
enginn sómi
glötuđ virđing, vegsemd.
Heillum horfin
hímir svikin
ţjóđ í djúpum draumi.
Illt er umtal
eiturtungna
nöđrum netiđ ofiđ.
Aumt er Ísland,
eymdarbćli.
Ţung er sorg á sinni.
Andsvítans bévítans skrattskrambans ţorri.
Déskotans rćkallsins djöfulsins ţorri.
Defilsins grefilsins ólukkans ţorri.
ţá er best ađ híma inni.
Rökkurgestur ringlar minni.
Reyni flest á eigin skinni.
Ţađ er gult og mjúkt.
Og meistarakokkarnir segja:
Ađ ţetta sé.
Besta smjör heimsins!
En ţetta er bara tímabundiđ ástand.
Viđ höfum áđur flutt inn smjör.
En ţetta stafar af ţví.
Ađ ţađ er.
Neyslubylting í fitunni!
Og viđ verđum ađ fá ţetta smjör frá vinum okkar Írunum.
Og setja í örfáar vörur.
Og svo kemur bara nćsta ár.
Međ allri sinni mjólk!
leiđindaslytti,
vemmilegt, vćmiđ
vitsmunamorđ.
Fari ţađ fjósslóđir
fúlum í pytti.
Klígjulegt, klćmiđ
og klunnalegt orđ.
Ég tel ađeins tímaspursmál ţar til gerkosmískar verur, t.d. geimverur fara ađ taka fólk, ófrjálsri hendi og án ţess samţykkis, af ţessum stöđum.
Ég má til međ ađ minna lesendur míona á hina frábćru bók L.I. Reichenau; Neuland, Umrisse eines Weltildes. Ekki er nóg međ ađ höfundur tali um lífiđ sem hleđslu, líkt og ég - heldur rćđir hann mikiđ um grundvallarhugtök, sem ég hef nefnt lífaflsvćđi og lífstarfsíleiđslu - og svo auđvitađ sjálfsagt framhaldslíf á öđrum jarđstjörnum. Geggjuđ bók sem mađur leggur ekki frá sér.
Ţá er páskaplaniđ ađ komast á hreint.
Út ađ borđa međ strákunum annađ kvöld, rauđvín og nćsheit.
Sörprćspartí í Hlíđunum á föstudaginn, e-đ sem Júddi er búinn ađ vera ađ plotta. Líklegt ađ mađur hangi ţar eitthvađ fram eftir nóttu – alveg hellađur.
Tek ţađ svo bara massarólega á laugardaginn og fer síđan í mat til pabba gamla á sunnudaginn – ţ.e.a.s. ef ég kem mér aftur á lappir.
Á mánudaginn ćtla ég svo á skíđi međ Mćju.