Svakalega líđur tíminn hratt. Nóvember bara ađ verđa búinn. Brjálađ ađ gera í lögfrćđinni. Svo brjálađ raunar ađ ég er ađ spá í ađ halda ekkert upp á afmćliđ mitt í ár.
Á nú enn og aftur ađ fara ađ sleikja sig upp um bakraufina á ţessari bannsettu Evru? Vilja ţessir háu herrar ekki bara taka upp danska fánann aftur? Og nýta sér stöđugleika og hagkvćmni ţýska ţingsins í stađ ţess íslenska? Franski ţjóđsöngurinn er líka ćđi, af hverju getum viđ ekki notađ hann? Og er ekki upplagt ađ nćla sér í litla, netta, ítalska fjallkonu, frekar en ţessar ţunglamalegu jussur sem viđ sitjum uppi međ?
Ţađ var mikiđ. Ţetta er nákvćmlega ţađ sem ég er búinn ađ reyna ađ fá pabba til ađ innleiđa í ég veit ekki hvađ langan tíma. Fyrirgefning syndanna verđur svo langtum, langtum skilvirkari ţegar rafrćm skilríki komast í notkun. Verstur andskotin samt ađ ég fékk enga leiđréttingu frekar en fyrri daginn.