Ég heyrđi ţetta lag í útvarpinu í gćr og fékk ţađ á heilann um leiđ. Og núna hljómar stöđugt í höfđinu á mér:
Prinspóló - ţađernúmeirigćjinn ţessi Prinspóló;
hámar allan dćinnísig Prinspóló,
hvernig ţolir mćinnalltaf Prinspóló?
Mér er um og ó!
enginn sómi
glötuđ virđing, vegsemd.
Heillum horfin
hímir svikin
ţjóđ í djúpum draumi.
Illt er umtal
eiturtungna
nöđrum netiđ ofiđ.
Aumt er Ísland,
eymdarbćli.
Ţung er sorg á sinni.
Andsvítans bévítans skrattskrambans ţorri.
Déskotans rćkallsins djöfulsins ţorri.
Defilsins grefilsins ólukkans ţorri.
ţá er best ađ híma inni.
Rökkurgestur ringlar minni.
Reyni flest á eigin skinni.
Ţađ er gult og mjúkt.
Og meistarakokkarnir segja:
Ađ ţetta sé.
Besta smjör heimsins!
En ţetta er bara tímabundiđ ástand.
Viđ höfum áđur flutt inn smjör.
En ţetta stafar af ţví.
Ađ ţađ er.
Neyslubylting í fitunni!
Og viđ verđum ađ fá ţetta smjör frá vinum okkar Írunum.
Og setja í örfáar vörur.
Og svo kemur bara nćsta ár.
Međ allri sinni mjólk!
leiđindaslytti,
vemmilegt, vćmiđ
vitsmunamorđ.
Fari ţađ fjósslóđir
fúlum í pytti.
Klígjulegt, klćmiđ
og klunnalegt orđ.
Ég tel ađeins tímaspursmál ţar til gerkosmískar verur, t.d. geimverur fara ađ taka fólk, ófrjálsri hendi og án ţess samţykkis, af ţessum stöđum.
Vođalega er unga fólkiđ orđiđ dónalegt í seinni tíđ. Ég fór í dag ađ kaupa málningu í nýja flenniverkiđ mitt: „Rjúpa ćlir blóđi í kvöldrođanum viđ Rauđhóla“ – og afgreiđsluskjátan horfđi á mig eins og ég vćri Drakúla greifi ađ kaupa jómfrúarblóđ fyrir innflutningsteiti.
Jáhérnabarastahér. „Björt framtíđ?“ Er ţetta virkilega ţađ besta sem flokkaflakkaranum og bestuskinnunum datt í hug? Hvađ međ „Blóm og kanínur“, „Ástarpungarnir“ eđa „Englatásur“? – Hvílík kvođa og vemmivelgja.
Helvíti rennur framsóknarblóđiđ hćgt í ćđum erfđaprinsins.
Jćja, ţá er kjepz kominn í sparigallann. Nýstrokinn og sćtur. Mćttur til Eskifjarđar. Svo er bara ađ drífa sig niđur á höfn og brosa sínu blíđasta.
Ţađ er ekki á hverjum degi sem jólasveinninn kemur ađ landi hér á skerinu.