Þetta er nú meiri andskotans helvítis djöfulsins endemis vitleysan í þessum helvítis kellingum alltaf hreint. Að draga mann bláeygðan og náhvítan út á þennan hispænska andskotans veraldarhjara. Sitja svo þarna eins og albínókarfi á kolagrilli og brenna upp við hysterískan undirleik stífbotna flamengóglyðrna með marglita regnhlífða ólyfan í hendi, deyfður og duglítill. Helvítis andskotans rugl. Næst er það Björgvin – og ekkert djöfuls múður.

Skrambinn, ef ég hefði nú bara tekið stefnuna á Kepler 22b í staðinn fyrir þetta volaða skítasker. Þá værum við þar núna í góðu flippi í brakandi blíðu.

Að því gefnu reyndar að knörrinn hefði náð ljóshraða, eða þar um bil.

Kallinn skellti sér á fundinn í Iðnói áðan. Þar var pú og kurr og fuss og svei.

Og hiti í mannskapnum. Hvussu leingi hef ég ekki beðið eftir því að hitastig Íslendínga færi upp fyrir frostmörk á honum selsíussi.

Hvílík dýrðarinnar dásemdarstund. Ég fór barasta að skjæla.