Tunguna má teygja ađ vild,
trođenni sem allra víđast.
Hún er fögur, hún er snilld
— hún er vöđvi, fyrst og síđast.

Ţar sem háir hćlar
hálfan salinn fylla,
drósir börmum dilla
dúa leđurstólar
árla fyrir óttu
enn um miđja nóttu
mćrin góđa mer
mig í fađmi sér…

Ljósmóđir, ljósmóđir
leiđindaslytti,
vemmilegt, vćmiđ
vitsmunamorđ.
Fari ţađ fjósslóđir
fúlum í pytti.
Klígjulegt, klćmiđ
og klunnalegt orđ.

Fari ţađ í hálfhoppandi heitasta helvíti. Á nú ađ klína manni blásaklausum á einhverja peningalufsu? Eina ferđina enn. Hvađ međ Hófí? Hvađ međ Megas? Hvađ međ Baldur fokking Tryggvason?!

Enginn kostur er mér sístur
– allar konur gisti.
Enda kjellinn yfirlýstur
öfgafemínisti.

Á degi ţessum dunda ég mér gjarna
viđ draumkennt, pínu klćmiđ, vísnahnođ.
En ţó ađ ég sé ţjóđkunn ljóđastjarna
ţykir mér ţađ bragđdauft andans sođ.
Versin eru vćmin eins og múffa
ţar vega orđin létt sem fiđur hrafns.
En lengi tekur viđ mín skáldaskúffa
og skýlir ţeim – og frćgđ míns góđa nafns.

Hippsterinn međ hattinn
hengslast bćnum í.
Hann átti miđá erveifs
en allt var rusl á ţví.
Međ hausinn oní hálsklút,
á hvítum, reyrđum skóm
og ćfóntól í eyrum
– svo undurviđkvćmt blóm.

Á skeljum heim ég skríđ á ný
skjálfandi á beinum.
Viđ dögun hef ég dúxađ í
drykkjutengdum greinum.

Ţó ţađ vanti sćmd og setur,
sögu, klassa, torg.
Vill samt ţetta vogatetur
verđa Kópaborg.

Er ég kem til Kanarís
af kćti mun ég springa.
Ţví ég splćstí Anal-Eaze
úr unađskjörbúđ Binga.

Fallin er nú freyja, slćm í baki.
Fegurst kvenna, dýrđlegt stjörnublys.
Ţó vćrún tćpra átta manna maki.
myndavélin heitast unni Liz.

Um nćstu helgi heiti ţví
ađ hamstra dóp og vín.
Svo hyggst ég stunda hórerí
og hegđa mér eins og Sheen.

Valinkunnar víćpíur
veislu halda ţotulýđ.
Bera ţar í bleikjur víur
bótoxskrýmsl í erg og gríđ.
Fagrar skinkur fylla stíur
flörta steratröllin blíđ.
Ef ég teppi sósjalsíur
- sjálfum mér ég ţangađ býđ.