og fegurđinn streymir frá ţér.
En ţetta einasta prósent;
— ertu ađ fokka í mér?
Helvíti ţykk meir ađ segja.
Lćt Guddu tékka á henni.
ég greini.
Ţeir lána okkur lausafé
– í leyni.
hefta styrk ţess góđa.
Fátt ţeir vita, veröld bjóđa
vegferđ myrkra slóđa.
í einni hrinu
ţví engin ţigg eg ofurlaun
frá almćttinu.
Ég hlakka óskaplega til, enda ólíkt skemmtilegra ađ yrkja um apa en Gyđinga.
Verstur grefillinn ađ ţetta er allt löngu komiđ úr höfundarrétti - annars kćmist mađur á hressilegt kenderí fyrir stefgjöldin.
En ég frábiđ mér alla kerskni um holdsveik sálmaskáld.
stóđ hún viđ um skamma hríđ
fór of hvellt um hvelin víđ
hvíl í friđi Ledger, Heath
Alveg ţótti mér drepfyndiđ ađ senda Svarthöfđa í fullum skrúđa á opnun prestastefnu. Djókur ársins.
Svarthöfđi hefur raunar alltaf veriđ í miklu uppáhaldi hjá mér; ţegar ég var lítill dreymdi mig alltaf um ađ hann vćri pabbi minn.
Ţvílíkur plebba- og molbúaháttur alltaf hreint. Nú á skyndilega ađ fara ađ spara og skera niđur hljófćrakostnađ viđ frumflutning á nýju sinfóníunni minni, Hćni.
Hvernig dirfast ţessir aumu peningamenn ađ stinga upp á slíkum helgispjöllum? Ţegar ég segi ađ eitthvađ skuli leikiđ á 20 tundurdufl, uppstoppađan pandabjörn og hljómandi flugmóđurskip – ţá er ţađ bara ţannig!
Sko til, er ekki blessuđ sólin farin ađ skína á Reykjavíkina mína. Allt hún elskar ljúfust stjarna. Gleđi barna. Angan Vesturbćjar. En mikiđ lifandis, skelfing vona ég ađ helvítis Garđabćinn rigni niđur í sumar...