"Ég hélt að þetta væru húsverðir hér," sagði Ólafur Ragnar, forseti, aðspurður um ástæður þess að bræðurnir Sverrir og Atli Bollasynir hafi óáreittir búið í Bessastaðakirkju frá árinu 1939 án þess að hafa til þess nokkra heimild.
Bræðurnir voru bornir út í gær. Þeir höfðust að mestu við í koju á kirkjuloftinu, en höfðu einnig komið sér upp eldunaraðstöðu bak við orgelið. Þeir veittu enga mótspyrnu. "..við finnum okkur eitthvað annað," sagði Sverrir afsakandi við forsetann, þegar þeir kvöddust.
Þórarinn Eldjárn man vel eftir þeim bræðrum frá því hann bjó þar með föður sínum, Kristjáni "..jájá - þeir gáfu mér oft kremkex." Vigdís Finnbogadóttir, fyrrum forseti, neitar þó að muna eftir bræðrunum - "..enda steig ég aldrei fæti inn í þessa kirkju!"
Ræningjar
eigum mikið af nálum fyrirliggjandi, prjónastofan Snurða.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.