Emil Antonsson, endurskoðandi og túramaður, tók sig til í nótt og saxaði niður fjölmörg auglýsingaskilti í grennd við heimili sitt, með nokkuð kraftmikilli bensínkeðjusög.
Um var að ræða nokkur allstór flettiskilti auk fleiri smærri skilta í nágrenninu. Og ástæðan var einföld:
„Þau skyggðu á rósirnar mínar… eða allavega eitt þeirra,“ segir Emil, sem tekur garðinn sinn mjög alvarlega. „Svo voru þetta líka mjög yfirborðskenndar og kjánalegar auglýsingar fyrir dót sem mig vanhagar ekkert um.“
Tek að mér
að prenta út fyrir fólk. A4 eða minna. Fullum trúnaði heitið. A.v.á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.