Markvörður utandeildarliðsins Flotfaxa neitar að verja mark liðsins á komandi keppnistímabili — og hefur sagt sig frá vörslu marksins.
Telur hann að undirbúningstími fyrir fyrsta leik keppnistímabilsins — gegn liði Reynis, Hnífsdal — sé allt of knappur. Auk þess vill hann meina að markið sem hann ver hafi ekki fengið sanngjarna meðferð á æfingatímabilinu, talsvert meira hafi verið sótt að því en mörkum annarra liða og leikmenn hafi skotið allt of föstum skotum að því. Því sjái hann sér ekki fært að verja það að öllu óbreyttu.
Þjálfari liðsins bendir á að markvörðurinn hafi fengið feykinógan tíma til að undirbúa sig, hann sé einfaldlega skíthræddur við boltann og eigi bara að drullast til að mæta — eða finna sér eitthvað annað að gera.
Sigga!
Til í allt, án geitarinnar. Ég lofa.
Jói.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.