Tannlæknir á sextugsaldri hefur heitið því að klæða sig ekki fyrr en Ísland hefur sigrað í söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva, Eurosision.
Raunar strengdi hann heitið árið 1994, þegar Sigríður Beinteinsdóttir keppti með lagið Nætur að vopni. Hefur hann staðið við orð sín síðan, þó reyndar hafi hann einu sinni fallist á að vefja sig flísteppi þegar hann kvefaðist illa árið 2005.
Er maðurinn að vonum spenntur að sjá hvernig Íslandi reiðir af að þessu sinni og ekki síður fjölskylda hans, vinnufélagar og sjúklingar, að ógleymdum nágrönnunum, sem margir hverjir eru orðnir langþreyttir á Júróstriplingnum, eins og hann er jafnan kallaður.
Elsku Aitken okkar,
láttu ekki svona. Komdu aftur tll okkar. Við getum þetta ennþá! Endurkoma Rick Ashley verður ekki söm án þín! Plís, hringdu.
- Þínir vinir að eilífu,
Stock og Waterman
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.