„Ég er alveg eyðilögð manneskja – mig langaði svo óskaplega að sjá eitthvað af þessu harmóníkku og óperudóti,“ segir Þorleif Þorleifsdóttir, húsmóðir en hún missti af öllum viðburðum á Listahátíð í Reykjavík í ár.
Það var þó alltaf eitthvað í veginum. Ýmist var hún að þvo á sér hárið, að horfa á Grays, hangandi á Facebook eða á djamminu – og því fór sem fór.
Hún stefnir þó ótrauð á að ná næstu hátíð, enda mjög spennt að kynnast þessari svokölluðu 'menningu' sem aðstandendur Listahátíðar láta svo mjög með.
Atvinna óskast
Miðaldra maður óskar eftir atvinnu við afgreiðslustörf, ljónatamningar eða innheimtu. A.v.á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.