Irma Egilsdóttir, líffræðingur, hefur sótt um hæli í Reykjavík sem pólitískur flóttamaður. Irma komst við illan leik frá Ísafirði um helgina eftir ævintýralegan flótta. Hún náði að sleppa af fjórðungssjúkrahúsinu, þar sem hún starfar, með því að fela sig í þvottakörfu - Hún stal síðan dráttarvél og komst á henni að vestfjarðagöngunum þar sem hún hafðist við í rúma 4 sólarhringa - eða þar til hún náði að húkka sér far suður.
"Ég sný aldrei til baka, aldrei!" sagði Irma skjálfrödduð, en ákveðin. "..ástandið er hræðilegt þarna, ísbirnir á ferli og skítakuldi!"
Hún bætti því við að ef hún fengi ekki fljótlega vinnu hjá DeCode gæti hún vel hugsað sér að starfa í sjoppu.
Femínisti
óskast til að dansa í einkasamkvæmi. Gott kaup.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.