Hinar vestur-íslensku Sigurdsson systur eru fluttar heim á æskustöðvar sínar í Borgarnesi, en þaðan fluttust þær kornungar þegar faðir þeirra, Bússi skrítni, ákvað að freista gæfunnar sem skeggjuð kona í fjölleikahúsi í Alabama í Bandaríkjunum.
Systurnar plumuðu sig vel vestra, sungu og dönsuðu við góðar undirtektir, m.a. í Hot Buns spilavítinu í Tulsa, léku í nokkrum vinsælum, en nú ófáanlegum kvikmyndum - og áttu sinn þátt í að koma fótum undir Playboy veldið margfræga.
En nú eru systurnar komnar heim, að eigin sögn vegna skyndilegrar óvildar og illútskýranlegs aðkasts heimamanna í sinn garð. Þær segja Íslendingahatur hafa af einhverjum ástæðum aukist gríðarlega undanfarnar vikur í Bandaríkjunum og kunna þær litlar skýringar á því - þó þær telji nýjustu plötu SigurRósar nærtækustu skýringuna.
Tilkynning frá Vegamálastjóra
Terlínbuxurnar komnar. Margar stærðir. Margir litir.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.