Búi Naustason, áhugamaður um ameríska samtímamenningu og höfundur bókarinnar „Ég fokking dýrka Kana“ var svo stálheppinn að hitta átrúnaðargoð sitt, tónlistarmanninn Billy Idol, í Kringlunni í gær.
„Jú það er rétt, ég stóð þarna og var að kyrja þjóðsönginn hástöfum, amríska sko, og þá bara vindur hann sér að mér sisvona og fer að spjalla. Pældu í því, Billy Ocean að spjalla ... við mig! ... Idol meina ég.“
Vínilplata
þar sem Richard Anthony syngur helstu smelli sína fæst gefins. A.v.á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.